باران

آه ای دانه‌های نرم و خیس که پیکر تنهایم را نوازش می‌دهید؛

ای آشنایان زمین و خاک؛

ببارید.

دیدگانم که رویای‌شان نزدیکی با شماست،

آسمان را با تمام ابرهایش می‌بلعند و نمی‌بارند.

سرم را که به عقب رها می‌کنم،

صورتم را می‌سپارم به دست خیسی و نوازش و لذتی که با هیچ چیز قابل مقایسه نیست.

بوسه‌های آهسته‌ و نرم در میان سرمایی عمیق،

آه چه حس قشنگی.

 مثل عاشقی‌ست.