خسته‌ام

من از این اجبارهای روزافزون و دلگیر خسته‌ام

آرامشم اسیر کابوس‌هایی است تاریک

دیدگانم یک گودال سیاه

صورتم تکیده و بی‌رنگ

دلم هوایی دریا.

همسفرم را می‌خواهم و دریایی بیکران.

صدایی که هیچ شباهنی به صداهای اطرافم نداشته باشد

و

نرمی نوازشی بی‌تکرار.

طلوعی که در خنکایش بتوانم بوی رازقی و اطلسی را سبد سبد به خانه ببرم.

و غروبی که در پهنایش بیکران دریا باشد و بس.

وای وای وای...

سرم جغجغه‌ای بی دسته و بی‌مصرف را ماند.

پر از همهمه‌ام.

19/4/85